Rozdział XVI

Taaa… Notka z perspektywy (Tym razem jednej osoby) Bartka… Niepodzielna uwaga dla jednego bohatera… to do mnie nie podobne…
…
…
…
HARLEM SHAKE!

Od razu lepiej, nie? ^.^

Notka niestety niebetowana... DuSia się źle czuje... 

Zdrowiej siostra!
Dałem z siebie 100%... Więc wyrozumiałości proszę....

 …………………………………….………………………………………..

- No już, już.. nie płacz – on się nie chce uspokoić… co ja mam zrobić?! – No Kacper no do cholery! No! No przez ciebie się powtarzam no! Przestać beczeć! Jesteś facet nie?! No… - Podniósł wreszcie głowę i przestał płakać. Patrzył się za to na mnie ze zdziwieniem – no co?
- A… a czemu ty tu ze mną jesteś? – zapytał nieco niepewnie
- Bo nie mogę znieść myśli, że ktoś płacze, a ja mu nie pomogłem! Nie lubię, jak komuś dzieje się krzywda…
- Ale… dlaczego mi pomagasz? – no teraz to go nie rozumiem no…
- O co ci chodzi? Mam cię zostawić? – a teraz się przestraszył… no ludzie!
- Nie! Nie o to mi chodziło… znaczy… bo mnie chyba nie lubisz, nie? – DA FAK?!
- O co ci chłopie chodzi? Co ty ćpiesz? – teraz to się naprawdę zdziwiłem! Skąd taka myśl!?
- Bo… bo ja byłem kiedyś z Damianem…a teraz jesteś z nim ty…
- Noo… i co w związku z tym? Bo ja nie widzę powodu, dla którego miałbym cię nie lubić… a poza tym, to ja nie jestem z Damianem… - ostatnie zdanie dodałem szeptem
- Jak to? – myślałem, że parsknę śmiechem. Wyglądał na totalnie zszokowanego!
- Nie jesteś z Damianem? To jest! Nie jesteś na mnie zły, ani nic? – zapytał. Te pierwsze pytanie powiedział prawie szeptem, jednak i tak je usłyszałem. Była w nim… nadzieja? – naprawdę?
- Nie jestem zły. – powiedziałem i zaśmiałem się nieco wymuszenie. Wolałem udawać, że nie słyszałem tego pierwszego pytania…
- A… a co ja powinienem teraz zrobić? Co? – kolejne pytanie z jego strony którego nie rozumiem- Ale z czym?
- No wiesz – jęknął jakoś tak przeciągle
- No nie wiem… - o co mu znowu chodzi?
- Z Wincentem… i Damianem… - Aaa… o to mu chodzi… Ale czemu on się tak czerwieni?
- Z Wincentem to musisz porozmawiać i go przeprosić… A z Damianem dać sobie spokój.
- Dać… spokój? – powtórzył za mną. Brzmiał na nieco zdenerwowanego, ale po chwili się poprawił – jasne... może i masz racje…
- Jasne że mam! – zaśmiałem się
- Dobra, to ja lecę. Jakby co, to będziemy w kontakcie! Cześć! – rzucił i popędził w stronę postoju taksówek
W kontakcie?! Jak ja go nawet nie znam! Phie! Też mi coś! Ale on chyba potrzebuje pomocy… I co ja mam zrobić?! A poza tym… Jak on chce się ze mną skontaktować? Nie mam jego numeru, ani on mojego, nie? Nagle poczułem wibracje w kieszeni, a gdy wziąłem do ręki telefon i zobaczyłem, że dzwoni Damian, od razu odebrałem.
- Noooo… co chcesz? – zapytałem znudzonym głosem
- Wszystko w porządku? – zaraz… czy on się o mnie martwi?
- A jak miałoby być?
- No… mógł cię pobić, zgwałcić i zakopać gdzieś w lesie, nie? – próbował to obrócić w żart, ale ja i tak wiem swoje! Ha!
- No chyba nie – parsknąłem śmiechem. - To ja to zrobiłem
- A, to spoko, wracaj do bursy – i rozłączył się. Tak po prostu. Gdybym był wredny, to bym wracał pieszo. Gdyby był wredny i chciał go pomęczyć, to wracał bym spacerkiem. Ale że jestem wredny, bezduszny, uparty i nie lubię jak ktoś mi coś narzuca, wybrałem się spacerkiem, okrężną drogą przez park… On mnie zabije…
Gdy już tak wracałem do bursy… drugą godzinę… Usłyszałem telefon… znowu…
- Komenda główna policji, w czym możemy pomóc?
- Bartek do cholery jasnej gdzie ty jesteś?
- W czarnej du… dobry wieczór panie władzo… W tym… e parku…
- Panie władzo? – zapytał zbity z tropu
- Noo… pan policjant tu jest, patroluje teren…
- Aaa… spoko… zaraz, w parku!? Zaraz obchód a ty w parku jesteś?! – Auuu! Moje uszy!
- Nie drzyj się mi do telefonu co? No gdzie zaraz, jak jest… 21.40… fuck!
- No właśnie… Wracaj migiem!
- już, już! Dzwonie po taryfe! – rzuciłem, po czym rozłączyłem się i wykręciłem numer na taksówki.
Zgadnijcie co usłyszałem w słuchawce…
Nie, nie wygrałem BMW
Nie, nie wygrałem 100.000zł
Nie, nie wygrałem wycieczki na Hawaje…
Usłyszałem tak:
- Kwota pozostała na twoim koncie, nie jest wystarczająca do zrealizowania tego połączenia. Spróbuj ponownie później.
Nosz kurna mać!
Pędem ruszyłem w stronę najbliższego postoju taksówek, który był jakieś dwie przecznice wcześniej. Na szczęście, taksówkarze zawsze gotowi do służby! Wskoczyłem do pierwszej z brzega, podałem adres bursy. Wiecie co najbardziej mnie zastanawia w tej pracy? Jak oni się dogadują, kto gdzie pojedzie…
- Ksz… gajowa 12 Ksz… Trzecia klatka Ksz… Podjazd od sklepów Ksz…
Nikt nic nie mówi, a jak tylko ta pani/pan skończy, odzywa się kolejny
- Ksz… szkoła podstawowa nr 3. Ksz… Podjazd od głównej bramy Ksz…
Swoją drogą, kto o tej porze jest w szkole… Hmm… sprzątaczka na trzeciej zmianie? Nie wiem…
Nim się obejrzałem, byłem już pod bursą. Zapłaciłem należność, plus napiwek… Nie, nie jestem hojny… nie miałem czasu czekać na te 20gr. reszty… Biegiem na górę! Już mam otworzyć drzwi! Już kładę rękę na klamce, już ją naciskam i co nagle słyszę za moimi plecami? Donośne chrząknięcie… Fuck…
- Ekhem… A można wiedzieć, gdzie to się było do tej pory? – Wzrok tego łysego pana, którego notabene znam tylko jako „łysy” (ciekawe skąd ta oryginalna ksywa… hmmm….) przeszywa mnie na wskroś… zrobiło mi się zimno (a może to dlatego, że okno na korytarzu jest otwarte…)
- Emm… na dole? – genialne! Po prostu genialne!
- Doprawdy? – podniósł do góry brew. To chyba źle wróży….
- Nooo… bo stamtąd przychodzę nie? A poza tym… - i nagle za mną otworzyły się drzwi, po czym jakieś bydle wciągnęło mnie do swej jamy, która była tuż za mną. Nie! Poprawka, to Damian wciągnął mnie do pokoju… byłem blisko
- Ile można złazić do Sebastiana po zeszyt?! I nawet go nie masz?! – Damian krzyczał na mnie. Rafał leżał na łóżku i patrzył się na nas ze średnim zainteresowaniem. Górski ma śliwę pod okiem… Czyli już rozmawiali
- Eee…. No… - Tryskam elokwencją! Naprawdę!
- Widzę, że już wszyscy na swoich miejscach. Dobranoc panom życzę – i tak oto ten przemiły pan opuścił nasze lokum. Ale to nie koniec kłopotów…
- Więc? – Nigdy nie widziałem Damiana tak poważnego… Nigdy nie widziałem go w ogóle poważnego! To dobrze czy źle? Ojoj… Chyba źle…
- Eee… Ten… korki? – Brawa! Tak! Owacje na stojąco! Najlepsza wymówka świata! New achievement get!
- Na chodniku? – i znowu! Kolejna brew wędruje coraz wyżej i wyżej, i wyżej…
- Eee… No… Tak jakby… - wiecie, że on czerwienieje na twarzy? Nie wiedziecie? To teraz już wiecie. Jak jest zły, to wygląda jakby buzował…
Już miał coś chyba powiedzieć, ale do akcji wkroczył Rafał
- Ty, pod prysznic – i wskazał na mnie – a Ty, spać! – i zwrócił się do Damiana. Ale teraz brzmiał dziwnie. Jakoś tak stanowczo. Znaczy… bardziej niż zwykle. Bałem się zaprzeczyć, więc wziąłem ciuchy na przebranie i poszedłem się myć.
Wszedłem pod prysznic, odkręciłem wodę i…
- A żeby to! – krzyknąłem, gdy zamiast ciepłej wody, spadł na mnie deszcz lodowatej – co do…
- Zapomnieliśmy ci powiedzieć, że awaria jest i nie ma ciepłej wody? – parsknął śmiechem Damian. Po chwili dołączył się do niego jeszcze jeden głos. Ubrałem się szybko w ubrania do spania i wyszedłem do nich
- Wy zdrajcy! – gdy tylko wyszedłem z łazienki, zacząłem na nich krzyczeć – specjalnie to zrobiliście! To wszystko było ukartowane!
- Oczywiście, że tak! Myślisz, że pozwolimy ci się włóczyć po nocach? – powiedział Rafał, gdy tylko opanował śmiech
- Martwimy się o ciebie! I nie chcemy mieć przypału! – dodał Damian
- To boicie się o mnie, czy o przypał? – warknąłem
- Oczywiście że o ciebie idioto – odpowiedział nie wiele przyjemniejszym głosem Rafał – ale przypału też nie pragniemy
- Jasne, jasne… Rozumiem… - odpowiedziałem i położyłem się na łóżku. To był ciężki dzień… Nagle, usłyszałem dźwięk sms z mojej komórki. Wstałem, wyjąłem telefon z kurtki i zobaczyłem jakiś nieznany nr.
„Zapomniałem ci podać swój numer, ja na szczęście miałem twój. Będziemy w kontakcie. Kacper”
Zapisałem go sobie. Ale… skąd on ma mój numer? Nie wiem… Nie mam bladego pojęcia… Ale… coś czuję, że to dopiero początek jakiejś grubszej afery… Jednak obym się mylił…

…………………………………………………………………………………………….

Jakoś dotrwałem do końca… Ciężko mi się coś pisze… Najpierw się nakręcę… Potem lekko idzie, a końcówka się wleeeeeeeczeeeeeeeee i wleeeeeeeeeczeeeeeeeeeee… Jakby chciała a nie mogła… Naprawdę… Ugh… A teraz się robić będzie Laxus x Fried… Pamiętam, że Teki chciała tortury… Może… Albo nie… nie wiem… ;D Ciekawe, co na ten temat ma do powiedzenia moja chora wyobraźnia… dowiecie się, w następnej notce ;D