Wiem!
Nie było mnie długo! Ale!
Matma poszła mi bjutiful, hista not bed, a angielski jak łatwo się domyśleć łan handret percent ;p
Ok, kończę, bo mnie językoznawczyni (Agata - Akemi wie o co chodzi xD) zabije...
A teraz!
Nowe opko! Hue hue hue!
Nie kcę kończyć Damiana i Bartka... to moje pierwsze dzieci! ;(
Endżoj i te sprawy ;p
Przykro mi, nie powiadamiam! Brak czasu ;/
Był piękny, słoneczny dzień. Pogoda prezentowała
swoje atuty, odzwierciedlając uczucia ludzi w mieście. Dlaczego? Ponieważ
dzisiaj książę Richard miał nadać prawa miejskie ich rodzinnemu
miastu.
Wszyscy byli tak szczęśliwi, że nawet
praca w polu i na straganach szła jakoś łatwiej i przyjemniej. Każdy czuł,
że jest to dla niego szczęśliwy dzień.
Jedna z rodzin odbierała to nawet
mocniej od innych, a zwłaszcza pewien młody chłopiec o imieniu Marek…
- Marku! Idźże się umyj! Toć to dzisiaj
wielki dzień! Nasz wspaniały Richard przyjeżdża nadać naszemu Preston prawa
miejskie, a ty taki umorusany?! – krzyczała matka wspominanego wcześniej Marka.
Był to rok 1418, czerwiec, dnia 18. Nadszedł
znaczący dzień dla Preston. Dzisiaj, po południowej
mszy, ma mieć miejsce to wielkie wydarzenie.
- Dobrze matko – mruknął młodzieniec.
Wiedział, że kobieta ma rację, dlatego poszedł nad strumień, by zażyć kąpieli.
W drodze do niego zobaczył orszak książęcy. Natychmiast stanął w miejscu,
z podziwem przyglądając się białym rumakom, pięknym damom i wielkim
dostojnikom. Zachwycał się zbrojami rycerskimi, pięknie lśniącymi w blasku
letniego słońca, chwile później ciesząc oczy białą jak śnieg sierścią rumaków,
a także jedwabnymi sukniami dworskich dam.
- Chłopcze! – zakrzyknął jakiś jegomość
z rumaka – Zejdźże z drogi! Chyba, że masz zamiar zostać zdeptanym przez nasze
konie!
Chłopiec momentalnie otrząsnął się z
oszołomienia i posłusznie wykonał polecenie
- Przepraszam, panie. – Skłonił się głęboko.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko. –
Szukamy rynku w mieście Preston. Możesz wskazać nam drogę?
- Tędy, panie – Wskazał na jedną ze ścieżek – Przejechać musieli będziecie
przez miasto, wzdłuż tej drogi, panie.
Mężczyzna skinął głową z wdzięcznością. Wyjął
z sakwy jedną srebrną monetę i rzucił ją chłopcu. Markowi aż oczy zaświeciły.
Wykonał jeszcze jeden głęboki ukłon i popędził nad strumień. Szybko się umył, a
monetę schował do kieszeni. Po kąpieli pobiegł prosto do domu. - Matulu!
Matulu! – krzyczał już w sieni – Matulu, zobacz!
Chłopiec wyjął monetę i pobiegł do
matki. Ona, zajęta swoimi domowymi zajęciami, odwróciła się, nieco zła.
Myślała, że synek znowu przyniósł jakiś kamyk z podwórka, albo inne
nieprzydatne znalezisko. Jednak, gdy zobaczyła monetę…
- Skąd to masz?! Nie ukradłeś tego
komu?! – spytała zszokowana.
- Skąd! Matulu! Pan na koniu, wielki dostojnik, dał mi ją za to, że wskazałem mu drogę! Matulu! Dostałem
monetę! – pisnął uradowany i rzucił się matce w ramiona – A ja chcę dać ją
Tobie, matulu – roześmiał się, oplatając ją rączkami wokół bioder.
Matka chłopca spojrzała na niego ciepło.
- Dziękuję, synku – uśmiechnęła się
ciepło. – Dziękuję! – Przytuliła go mocno do swej piersi – A teraz szybko!
Musimy iść na uroczystość! – Złapała syna za rękę i razem ruszyli do
wyznaczonego miejsca.
Plac zapełniony był ludźmi aż po brzegi!
Jednak jakoś udało im się dostać w miarę blisko centrum. Matka wzięła chłopca
na ręce, by ten mógł widzieć, co dzieje się na podwyższeniu. Wielki Pan, który
dał mu monetę, wstał i poszedł na mównicę.
- Mieszkańcy Preston! – zaczął uroczystym tonem.
- Mamusiu! To ten pan dał mi
monetę! – szepnął chłopiec, rozpoznając mężczyznę.
- … ja, Wielki Książę, Richard – kontynuował jegomość, a chłopiec
aż zachłysnął się powietrzem. On… rozmawiał z samym księciem! – mam zaszczyt,
nadać dziś prawa miejskie Preston! Od dzisiaj przejmuję władzę w tym mieści. Już
nie mieszkacie w grodzie, ani w żadnej osadzie, czy wiosce! Od dziś
mieszkacie w Mieście Preston!
Rozległy się gromkie brawa. Każdy bez
wyjątku zaczął się kłaniać. Po dokończeniu przemówienia Książę zszedł z
podwyższenia i zaczął kierować się do stajni. Wszyscy zaczęli mu ustępować
drogi. Chłopiec, gdy Książę szedł w jego kierunku, skłonił się głęboko i
powiedział: „Dziękuję”. Mężczyzna spojrzał na niego z lekkim uśmiechem i
dotknął jego głowy
- Czy chce pani, żeby syn dołączył do
mego orszaku? – spytał niespodziewanie matki chłopca. Maria – bo tak miała na
imię – wstrzymała oddech. W jej oczach zaszkliły się łzy.
- Tak! Tak panie! – wyszeptała.
Chłopiec spojrzał na matkę wilgotnymi
oczyma, gdy Książę wyciągnął do niego rękę.
- Chodź ze mną. Od dziś służysz jako giermek
memu zaufanemu przyjacielowi i spełniać będziesz każdy jego rozkaz! A wkrótce
może nawet staniesz się wojownikiem.
Chłopiec skłonił się głęboko.
- Tak panie! – szepnął i po raz ostatni rzucił
się matce w ramiona. Obojgiem targnął szloch. – Pamiętaj o mnie, matulu.
- Będę, synku! – szepnęła, wyswobadzając
go z objęć i pokazała mu monetę. – To będzie moją pamiątką po Tobie. – szepnęła.
Z radością, ale i smutkiem patrzyła, jak syn odchodzi.
Gdy zaczęli jechać, z Księciem zrównał
się pewien mężczyzna w pięknej zbroi.
- Książę! Dlaczego to zrobiłeś?! – spytał zszokowany.
Ten uśmiechnął się lekko i spojrzał na
niego.
– Ponieważ przypomina mi Ciebie z czasów,
kiedy my byliśmy tacy mali. Ma ten sam błysk w oku co ty. Czuję, że będzie
wspaniałym wojownikiem, gdy dorośnie. Zaopiekuj się nim.
Rycerz, nieco zdziwiony tym, co powiedział książę, z początku myślał i rozważał.
Jednak, gdy spojrzał na chłopca, uśmiechnął się lekko.
- Rozumiem. Zrobię to, Książę – odparł.
