Rozdział XV

Gomeneee… Sorki że tak krótko… Ale naprawdę…
Obiecuję! Kolejna notka nadrobi wszystko!

 Betowane przez Duśkę ;D

- Zabiję cię! – Pierwsze zdanie po wyjściu ze sklepu było od Bartka skierowane do Damiana. – A gdyby to była obsługa? Ochrona? Albo, co gorsza kierowniczka?! Byśmy wylecieli na zbity ryj! A ja nie miałbym tych cholernych spodni!!
- Nie podobają ci się? – zapytał Damian. Był nieco zbity z tropu. Albo po prostu tak rozbawiony, że już nie kontaktował.  Jedno z dwojga.
- Oczywiście, że mi się podobają! – obruszył się Bartek. – Chyba bym ich nie kupował, gdyby mi się nie podobały, a podobają mi się, do cholery, podobają!
- Chcesz bardziej przekonać mnie, czy siebie? – parsknął śmiechem Damian, za co dostał w potylicę. – Auuu! To bolało!
- I miało boleć! – burknął Wilski. – Napaleniec! Nie umiesz się nawet zachować w sklepie?!
- No już dobrze mamusiu, nie będę. – Górski udawał obrażonego. Reszta drogi do bursy minęła im we względnej ciszy. Względnej, bo Bartek próbował udobruchać Damiana, ale ten w zaparte udawał obrażonego. Jednak w bursie…
Gdy tylko drzwi zatrzasnęły się za Damianem, on odwrócił się i je zamknął. Bartek był nieco zdezorientowany, jednak gdy tylko Górski przyszpilił go do ściany, odzyskał przytomność.
- Już się nie gniewam, wiesz? – szepnął do ucha Wilskiemu.
- Zauważyłem. – Bartek próbował zdobyć się na obojętny ton głosu. Jednak rumieniec wpłynął na jego policzki, gdy Damian zaczął obrysowywać linię jego szczęki samymi opuszkami palców.
- Masz zamiar coś z tym fantem zrobić? – Och! Jak on uwielbiał się z nim droczyć.
- Tak, zabrać cię na to spotkanie, na które notabene zaraz się spóźnimy. – Może i był masochistą. Bo bardzo mu się to podobało, jednak nie chciał, by JEŻELI do czegoś by doszło, by ktokolwiek im przeszkodził. A poza tym, to trochę za szybko, nie sądzicie?
- Ech. Ale… Ja nie chcę tam iść! – jęknął głucho wyższy z chłopaków.
- Nie zachowuj się jak dziecko! – Bartek udawał surowy głos. Jednak cały efekt zniszczyło obustronne parsknięcie śmiechem.
- Dobra… To co? Idziemy?
- Idziemy, idziemy. – Wyszli z powrotem na dwór. Ruszyli w stronę kawiarni, do której się umówili na spotkanie. Gdy tylko tam doszli, usiedli przy stoliku tuż koło wejścia. Długo na szczęście nie czekali.
Już po paru minutach dołączyli do nich dwaj młodzieńcy. Pierwszy był nieco niższy od wszystkich. Miał blond włosy i mlecznobiałą cerę. Jego błękitne oczy oceniały chłopców z lekkim zaciekawieniem, jednak bił od nich chłód, jakby chciał im pokazać, że jest od nich lepszy. Ubrany był w ciemne jeansy i błękitną koszulę u której dwa górne guziki miał rozpięte. Drugi z nich był całkowitym przeciwieństwem swojego towarzysza. Nieco wyższy, ale szczupły. Czarne włosy były w lekkim nieładzie. Miał brązowe oczy, z których emanowała radość i szaleńcza wręcz energia. Uśmiechał się od ucha do ucha i po chwili rzucił się Damianowi na szyję. Bartek i jego przyjaciel byli nieco zdziwieni, a blondwłosy chłopak tylko prychnął donośnie.
- Damian! Jak ja cię dawno nie widziałem – powiedział kruczowłosy – tęskniłem za tobą!
- Eee… Kacper puść mnie, jeśli łaska! No puszczaj, do cholery! – odepchnął lekko od siebie nowoprzybyłego. – Bartek, to jest Kacper. Kacper, to jest Bartek – zapoznał ze sobą dwóch chłopaków. – A tego pana chyba nie znam…
- A! Racja! To jest Wincent. Pochodzi z Anglii. Przeprowadził się tu 3 lata temu.
- Cześć – rzucił od niechcenia blondyn.
- Jakiś sztywny – szepnął Damian.
- Nie sztywny, tylko się wstydzi – zapeszył się Kacper. – Wiesz, że ja szukam wrażeń w życiu – puścił mu oczko.
- Zaraz będziesz szukał zębów, zrób tak jeszcze raz – sapnął zirytowany Górski. – Nie jesteśmy już ze sobą, pamiętaj…
- Jasne, jasne. Siadaj – powiedział z uśmiechem.
- Więc? Co chciałeś? Po co chciałeś się spotkać? – zapytał nasz sportowiec.
- Poznać twojego nowego kolegę. – Kacper przeniósł wzrok na Bartka. Ten się nieco speszył, jednak nie spuścił głowy.
- Coś konkretnego chciałbyś wiedzieć?
- Oczywiście. Nazwisko, wiek, adres zamieszkania i renta babci! Głupio się pytasz! Pogadać chciałem!
- O czym? – warknął Damian. – Myślałem, że po 3 miesiącach nieodzywania się, nie będzie już wspólnych tematów do rozmów!
- Czemuś ty dla mnie teraz taki niemiły? – teatralnie udał zranionego.  
- Przestań robić z siebie idiotę i powiedz, co miałeś do powiedzenia!
- Uważaj na język, bo możesz go stracić – warknął cicho Wincent.
- Ej, ej! Chłopaki! Spotkaliśmy się tu rozmawiać, a nie kłócić! – Bartek poczuł, że musi się wtrącić, zanim dojdzie do rękoczynów.
- Wincent no… Prosiłem cię o coś – fuknął Kacper.
- Mam dość tego, jak ty się podniecasz na samą myśl o nim! Myślałem, że skoro sam wyszedłeś z inicjatywą naszego związku… A gdy tylko dorwałeś do niego kontakt, znowu się cieszysz jak głupi! Albo jesteś ze mną, albo z nim! – Całe szczęście mało ludzi było w kawiarni, bo na sto procent chłopcy by mieli pewnie problemy. Nikt jednak z obecnych, nie zwrócił na nich większej uwagi…
- Wincent, ja… - zaczął kruczowłosy.
- Co, ty?! Słuchaj, ja idę! Odezwij się jak zmądrzejesz! – po wypowiedzeniu tych słów wyszedł. Kacper jeszcze chwilę patrzył w miejsce, gdzie zniknął jego chłopak, po czym opadł z powrotem na krzesło… i zaczął płakać!
- Ej! Ej Kacper! Co się stało?
- Bartek, wielki obrońca zwierząt – prychnął Damian – zostaw go!
- Słuchaj! Może zachował się jak świnia, ale nie możemy go teraz tak zostawić!
- Ale co mnie to obchodzi?
- Damian! Od kiedy ty taki jesteś!? – Wilski był zszokowany! Nigdy wcześniej nie spodziewał się, że ten miły, uśmiechnięty i zawsze pomocny (no może nie zawsze się udawało, ale chciał dobrze!) może być tak nieczuły!
- Słuchaj, on mnie olał! Nie mam zamiaru mu pomagać! Czego ty ryczysz?!
- Ja… ja… On…! Ty…
- Chodź, cicho, nie becz! Chcesz pogadać?
- T…Tak… chyba… ale… Damian?
- Nie, on nie pójdzie, chodź… - wyprowadził chłopaka na zewnątrz i kazał na migi Damianowi wrócić do bursy. Oczywiście, Damian mało zrozumiał, więc na wszelki wypadek upewnił się sms… Bartek i Kacper ruszyli w przeciwną stronę, a Górski skierował się w stronę bursy. O czym Kacper może rozmawiać z Bartkiem…?