Rozdział XIII

Betowała (3 raz xD) DuSiek…
Bijmy jej pokłony. DuSiu, gdybyś mogła mnie teraz widzieć, widziałabyś, jak walę czołem o podłogę, aż kafelki pękają….
Sarin, wiem że długo czekałaś na tę notkę, bo wenów nie czytasz, więc to notka w części dla Ciebie ^.^

Wczorajsze zachowanie Bartka nie daje mi spokoju. O co mu chodziło? Czyżby rozmawiał z Danielem? Ale gdzie on mógł go spotkać? Jeżeli mu wszystko opowiedział, to go chyba rozszarpię! Jak on śmie się wtrącać w moje prywatne sprawy?! Chociaż, patrząc tak na tego Wilskiego… Gdy człowiek widzi go zapłakanego lub zdenerwowanego, automatycznie włącza się instynkt prawie macierzyński. Strach go zostawić i po prostu chce się nim zaopiekować. Takie małe dziecko. Jak on słodko śpi, tak na marginesie. Ma jakiś taki rozmarzony wyraz twarzy i śpi z otwartymi ustami. Uśmiecha się przez sen. A ja tak w ogóle zauważyłem, że on czasami mówi przez sen! Normalnie masakra! Chociaż nieraz można się uśmiać! Dla przykładu, jakiś tydzień temu wysyłał kogoś na zakupy! Podyktował całą listę zakupów! Jakieś ogórki, pomidory… No po prostu masakra! Ale najśmieszniejsze było, jak się zdenerwował, bo ten ktoś zamiast ogórków kupił bakłażany! Zaczął krzyczeć, a ja tarzałem się ze śmiechu na podłodze! Dobra! Ale moje myśli schodzą na jakieś dziwne tematy… Ja tu o wczoraj, a nagle zaczynam rozmyślać nad jego sennymi problemami. Mniejsza o to. Która to godzina? Siódma trzydzieści, a oni jeszcze śpią… Nie rozumiem i chyba nigdy tego nie pojmę, jak można tak długo spać!? Dla mnie, jak śpię do 6:30 to już zaspanie! Taki mam organizm i już! Nie potrzebuję dużo snu! Może mam ADHD? Nie… Chyba… Nigdy nie robiłem badań… Mniejsza! Ja już zdążyłem chwilę poćwiczyć. Codzienna dawka ćwiczeń skończona! Trzeba utrzymywać swoje ciało w formie, nie? Umyłem się, ubrałem, a oni dalej śpią! Niedoczekanie ich! Zaraz ich obudzę… Mam już nawet pomysł. Ostatnio, oczywiście przez przypadek, dowiedziałem  się gdzie mieszka ta Anka Rafała. Mogę się założyć, że Rafał dzisiaj pobije rekord w ogarnianiu się! Chociaż… ciekawe czy ona nie śpi… W końcu każdy chciałby się wyspać w niedzielę, nie? Oj tam! Czego się nie robi dla miłości? Tylko mam dylemat… Obudzić Bartka i wciągnąć go w mój plan, czy zostawić go, ale wtedy Anka zobaczy także jego, praktycznie w negliżu. W końcu ten bezwstydnik śpi w samych bokserkach… A wtedy nie tylko Rafał, ale i on się na mnie obrazi… Obudzę go chyba…
- Bartek… Wstawaj! - podszedłem do jego łóżka i szturchnąłem go lekko w ramię.
- Nie… mamo jeszcze 5 minutek… i wstaję! Obiecuję…  – przerzucił się na drugi bok. Teraz był odwrócony w moją stronę, a ja nie mogłem się powstrzymać i parsknąłem śmiechem. Gdy otworzył oczy i spojrzał w moją roześmianą twarz, odskoczył i wydał z siebie jakiś bliżej niezidentyfikowany dźwięk. Coś między krzykiem a piskiem. Zakryłem mu usta dłonią.
- Ciszej, bo obudzisz Romeo! – parsknąłem śmiechem. – Wstawaj, mam pomysł.
- Damian, co ty znowu kombinujesz? – zapytał mnie nieco podejrzliwie.
- A co ja mogę kombinować? – spytałem uśmiechając się niewinnie. – Chodź, ubierz się, tylko cicho…
- Nie tym razem, mów co kombinujesz! – O co mu znowu chodzi? Przecież ja nic złego nie kombinuję! Wyświadczam mu nawet przysługę! Phie! Niewdzięcznik!
- Przecież mówię, że nic! Chcę zaprosić Ankę do nas! Rafał chyba o niej śni.. – zaśmiałem się wskazując na naszego przyjaciela, który uśmiechał się promiennie przez sen.
- Myhym, jasne. Poczekaj… - powiedział i wstał. Podszedł do szafki i schylił się po jakieś ciuchy. Chwilę stał tak schylony, wypięty w moją stronę, a ja bezczelnie się na niego gapiłem. – Będziesz się tak na mnie lampił? – zapytał. Chyba był nieco zażenowany.
- A co mam lepszego do roboty? – zapytałem rozbawiony. – Toć nic ci nie robię, nie? Szykuj się i idziemy.
- Jasne, jasne. Chwila  – mruknął i skierował się do łazienki. Chwilę zajęło mu przebranie się, jednak już ubrany, świeży i pachnący wyszedł z łazienki. – Prowadź. Chociaż nie sądzisz, że ona może śpi?
- Hmm… Nie wiem, ale zaraz to sprawdzimy, no chodź! – złapałem go za rękę i wyciągnąłem z pokoju. Po cichutku zamknąłem drzwi i ruszyliśmy schodami na górę. – Szukaj pokoju 63!
Chwilę łaziliśmy po całym korytarzu, szukając odpowiedniego pokoju. Po chwili Bartek zawołał mnie, że w końcu znalazł.
- No! To właź! – zawołałem uradowany i pchnąłem go w stronę drzwi.
- C..co?! Czemu niby ja mam tam włazić?! – zaczął krzyczeć, nie lubię gdy krzyczy.
- Oj, no dobra. Wejdę tam pierwszy – wyciągnąłem rękę w stronę klamki i poczułem jak coś, a raczej ktoś o imieniu Bartek pacnął mnie w dłoń. – No co?
- A może byś tak zapukał, co? – A! Fatycznie! Całkiem o tym zapomniałem…. Zapukałem w drzwi, a po chwili usłyszeliśmy jak ktoś się krząta po pokoju. Bez wahania wkroczyliśmy do pokoju. Zaraz… Ten zdrajca został na zewnątrz! Później się z nim policzę!
Pierwsze co usłyszałem po wejściu? Bo dużo nie zauważyłem, bo tak… Wszedłem i usłyszałem coś w stylu „Aaaaaa! Wyjść stąd! Jesteśmy nieubrane! Aaaaa!” i nagle dostałem czymś w głowę! No normalnie nie do wiary! Po chwili któraś z nich zaczęła wypychać mnie na zewnątrz!
- Ej, ej! Spokojnie, nie chcę was podglądać, i tak nie jesteście w moim typie – palnąłem bezmyślnie, za co dostałem w twarz. – Ała! No co! Nie ważne… Jest Ania?
- Tak! To ja – powiedziała ta, co mnie wypychała właśnie za drzwi. Widzę że Rafał wybrał ostrą sztukę. Uparta! Parsknąłem cicho pod nosem. – Coś chciałeś?
- Nie ja, tylko Rafał… Chciał się z Tobą spotkać u nas w pokoju. Ma dla Ciebie jakąś niespodziankę, czy coś w tym stylu i dlatego nas tu wysłał. – Wymyśliłem na poczekaniu i usłyszałem ciche parsknięcie z tyłu.
- Taaak? Ojej! Przepraszam, że cię tak potraktowałam! Jesteście od Rafała?! O mój Boże! Niespodziankę! A ja taka nieprzygotowana! Co ja mam zrobić?! Ojejuuu! – zaczęła krzątać się po pokoju a ja ledwo powstrzymywałem się od śmiechu. – A co on dla mnie przygotował?
- Właściwie to nic… - zaczął mój towarzysz, jednak szybko się wciąłem, nie chciałem żeby zaprzepaścił mojego genialnego planu!
- Nic nam nie powiedział! Rozumiesz to?! Ukrywa to nawet przed nami! Kazał nam się nawet wyewakuować z pokoju jak przyjdziesz do niego… - wiem, jestem potworny. – Więc… mamy już wyjść?
- Co? Nie no, możecie zostać jak chcecie.
- To my może wyjdziemy… - zaczął Wilski niepewnie.
- Mówię, że macie zostać! Pomóżcie mi wybrać ciuchy! – zakrzyknęła i zaczęła wyrzucać z szafy ubrania .
- Jeśli tak dalej pójdzie to on się obudzi. – Burknąłem pod nosem. Na szczęście nikt tego nie usłyszał. – O! Ta bluzka jest ładna! – wziąłem do ręki byle jaką koszulkę. – A do niej te spodnie! – złapałem za kolejne szmatki. – I tamte buty! – wskazałem palcem na jakieś szpilki. – Wyszło na to, że kazałem jej założyć szarą koszulkę z jakimś brokatowym napisem, niebieskie jeansy z… nie wiem nawet co to jest? Nity!? Jakieś coś! O! I czarne szpilki. No, jak na mój gust nawet nieźle!
- Jesteś pewien? – Spytała mnie nieco niepewnie. – Może jednak tamta koszulka co?
- Nie! To będzie idealne! Przebieraj się i leć! Nie każ mu długo czekać!
- Tak, tak! Racja! – i rzuciła się pędem do łazienki.
- Ahhh, co ta miłość robi z człowiekiem? – szepnęła teatralnie jedna z jej koleżanek. Wydawało mi się że puściła mi oczko, początkowo to zignorowałem, jednak po chwili. – Mi by się przydał jakiś porządny facet. – Gdy usiadła koło mnie i próbowała się zalotnie uśmiechnąć objąłem Bartka i cmoknąłem go lekko w policzek. On zaczerwienił się nieznacznie i burknął pod nosem coś w stylu „Nie przy ludziach”, a potem coś na kształt „Teraz zebrało mu się na czułości, patrzcie go”. A ona? A ona naburmuszona wstała i poszła udawać, że jest zajęta książką. Skąd wiem że udawała? A stąd, że co chwila posyłała mi bądź Bartkowi zabójcze spojrzenie. Swoją drogą strasznie mnie to bawiło!
- Ania! Długo ci tam zejdzie!? Chcielibyśmy już wyjść! – krzyknąłem do Anki, która jeszcze siedziała w łazience.
- Już wychodzę! – i faktycznie, już wyszła. Ubrana w to, co ja wybrałem. Muszę przyznać, że nawet według mnie, wyglądała całkiem przyzwoicie. – To jak? Idziemy?
- Jasne, chodź – odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z pokoju.
- Przepraszam za niego, całkowity brak taktu. – Bartek wydawał się zażenowany. Ale co ja takiego zrobiłem? Nie wiem. Podszedł do drzwi i przepuścił ją. A! O to mu chodziło!
- Och, dziękuję – uśmiechnęła się promiennie.
- Dobra, chodźcie. – Rzuciłem i pędem zbiegłem schodami na dół sprawdzając, czy Rafał aby na pewno śpi. Wszystko było idealnie, więc wkroczyłem do pokoju. Trzasnąłem drzwiami i krzyknąłem: – Dzieeeń doooobry! Wstawaj śpiochu masz gościa!
- C..co?! Damian, do cholery jasnej, zamknij mordę i daj mi spać, a pozaaaaa – ziewnął przeciągle, on mnie najzwyczajniej w świecie olewa. – Poza tym, jakiego gościa?
- Anię! – rzuciłem radośnie, i otworzyłem drzwi, w których stali Bartek z Anką. Złapałem za moją i Bartka kurtkę. Spojrzałem na zażenowanego i zdenerwowanego Rafała i zawstydzoną Anię, i ruszyłem pędem przed siebie, chwyciłem jeszcze tylko Wilskiego za rękę, by po chwili, już na zewnątrz usłyszeć krzyk Rafała, zwiastujący moją śmierć. – No, chyba się trochę zdenerwował – parsknąłem śmiechem. – Ubieraj się, gdzie chciałbyś dzisiaj iść?
- No… trochę zły na pewno jest… A nie wiem i od kiedy ty się mnie pytasz o zdanie?
- Zawsze zależało mi na tym, żebyś świetnie się bawił, a nie mam pomysłu, więc ty wybierz!
- Hmm… A nie masz czasem dzisiaj tego spotkania z Kacprem?
- Co? – Zaraz, o czym on… A! Już wiem. Nie mam ochoty się z tym debilem spotykać, ale… obiecałem mu spotkanie. – No tak, ale to już później… Wieczorem, bo o 17 w kawiarni… Pewnie przyjdzie ze swoim nowym chłopakiem… Może pójdziesz ze mną? Nie wytrzymam tam, jeżeli będziesz się tak ślinić do niego, jak zawsze ślinił się do mnie…
- J…Jasne… To skoro kawiarnię mamy w późniejszych planach, to może na łyżwy?
- Łyżwy? A umiesz jeździć?
- Jasne!  - widać że był z tego powodu strasznie dumny.
- To lecimy! –złapałem go pod pachę i ruszyłem przed siebie, jednak po chwili zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy. Pewnie się domyślacie jakiej, albowiem… - A gdzie jest to całe lodowisko? – usłyszałem w odpowiedzi parsknięcie. Phie! Nie każdy ma super orientację w terenie! No sorry!
- Chodź, ja wiem. – Znowu się ze mnie śmiał. Bezczel! – A mogę zadać ci pytanie?
- Jasne, o co chcesz się spytać?
- O to, co stało się w pokoju Anki…
- Nie wiem, czemu wybrałem te ciuchy.
- Nie o ciuchy mi chodzi!
- Nie? A o co? – teraz to mnie zaskoczył.
- O… o ten pocałunek? – zaczerwienił się lekko. Jak on słodko się rumieni!
- Aaa… to nie był pocałunek, to było cmoknięcie w policzek. Pocałunek to jest coś takiego. – Schyliłem się i złożyłem na jego ustach subtelny pocałunek. On ma takie słodkie usta… Gdybym mógł, nigdy bym się od nich nie odrywał. Uchylił nieco wargi, pewnie ze zdziwienia, a ja przejechałem po nich językiem. Jednak na tym skończyłem. – To był właśnie pocałunek – powiedziałem i uśmiechnąłem się do niego. – No idziemy na to lodowisko?
- T…Tak… Jasne, chodźmy. – Prawie podskakiwał, jak szliśmy. Ja za to skakałem ze szczęścia wewnątrz siebie! Nie odrzucił mnie! Widzieliście to! Może jednak coś z tego wyjdzie? Bo na razie, to ja wiem, że to więcej niż zwykłe zauroczenie. Ale czy on to wie?