Rozdział X

Mamy już 1000 wyświetleń na blogu!

Mam genialny pomysł! Stworzę te shoty o które mnie prosicie…

Znaczy… na razie mam pomysł na tylko jednego… no ale… Mam nadzieję że nic się nie stanie…

Dzisiejsza notka jest… dziwna… trudno mi było się trochę wczuć w rolę (abstynentem jestem xD) ale jakoś poszło…

Sarin, genialne było porównanie Rafała do przyzwoitki.

Teraz tak się na to patrzę z tej strony…  faktycznie tak jest! xD

Ale on jest po prostu trochę gburowaty… tak trochę bardzo ;p

Ok, to na co czekaliście! Czyli notka numer 10!

……………………………………………………………………………………………………………

- Damian, słuchaj, ja rozumiem, że ty szybko nawiązujesz przyjaźnie, znajomości i w ogóle. Ale kiedy ty do cholery jasnej poznałeś połowę naszego rocznika!? Dobrze że tylko 8 osób powiedziało, że przyjdzie. Ty masz zamiar tu prywatkę urządzić?! My za niecałe 8 godzin musimy być na koncercie, więc powiedz mi jaki masz zamiar?! – Bartek się denerwował z każdym telefonem Damiana. (Tak dobrze… czytacie? Słyszycie? Nie, mniejsza, dobrze widzicie. A chciałem być oryginalny, ehh nie wyszło!  (Dopisek od autora))  Ten gościu który jeszcze tydzień temu zniknął i nie dał nawet znać gdzie się znajduje podczas sześciogodzinnej nieobecności, dzisiaj DZWONI, mało tego, dzwoni DO 43 OSÓB Z BURSY! Po co? Umaniło mu się „spotkanie towarzyskie”.

- Co? Aha, spoko. Weź ją ze sobą. Nie, nie będzie problemu. No spoko, wpadajcie. Co? Tak, Michał mówił że coś skołuje. Ok, to do zobaczenia. – powiedział i się rozłączył. Spojrzał na Bartka, który wyczekiwał od niego odpowiedzi. – co? Mówiłeś coś?

- Jesteś niemożliwy. Czy ty w ogóle słyszałeś cokolwiek, z tego co mówiłem?  - zapytał Bartek coraz to bardziej zirytowany

- Yyy, coś o połowie rocznika. Prosiłeś żebym zaprosił, to zaprosiłem! – odpowiedział, widocznie zadowolony z siebie Damian

- Ty idioto! Mówiłem, żebyś nie sprosił czasem całego rocznika! Ile osób przyjdzie? 10, tak?

- No... Niestety... Dziewczyny mówiły, że chciałyby, żeby Rafał był, ale że go nie będzie to i one nie wpadną. Wpadnie Michał, Konrad z Agatą, Eliza, Maciek, Łukasz, Ewelina z Kaśką, i Krystian z Natalią.

- Aha, no to mamy „imprezę” na 12 osób i nic do podania do jedzenia i picia! I syf w pokoju i…

- Spokojnie, Michał ma przynieść piwo – Bartek spojrzał się na Damiana z dezaprobatą. No tak, zapomniałem powiedzieć, że Zawilski, jest wielkim przeciwnikiem jakiegokolwiek alkoholu. Nie dlatego że nie lubi, bo pod naporem niestety łamie swoje przyrzeczenie i skosztuje, ale ma bardzo słabą głowę, i dlatego jest przeciwny wszelkim wyrobom alkoholowym. – Maciek ma przynieść jakieś chipsy, a my zamówimy pizzę, proste! – zakończył zadowolony, gdy zobaczył że twarz Bartka się rozjaśniła, uśmiechnął się, podbiegł do niego i przyciągnął do swojego boku – będzie świetnie, nie martw się!

- Ja się nie martwię o imprezę, tylko o nasz koncert! Schlejesz się i nie pójdziemy!

- Oj, obiecuje Ci, że dużo nie wypije!

- Przysięgasz?

- Tak, tak, a teraz poszukaj numeru do pizzerii… Tylko jaką weźmiemy?

- Może jak oni przyjdą dopiero zamówimy?

- Może być i tak!

……………………………………………………………………………………………………………

Bartek

Syf, kiła i mogiła! Chlew jak nie wiem! Co on sobie myśli?! Siedzą tu…. Zgadnijcie ile? 3 godziny? 4? Taak, to by pasowało… Ale nie u nich! Siedzą tu ledwo półtorej godziny, a już walają się pudełka po pizzy, butelki po napojach i piwie, a nawet pety po papierosach. Rafał!! Czemu cię tu nie ma?! Oczywiście chłopaki grają w pokera, a nawet dziewczyny niektóre się włączyły. Tylko Eliza i Agata postanowiły mi pomóc. Czy mówiłem że je kocham? Nie? To dobrze, bo właśnie mnie zostawiły, jak chłopaki postanowili zagrać w rozbieranego pokera. Znaczy… Agata mnie zostawiła, Eliza mi pomaga. Trzeba tu ogarnąć. A no tak, zapomniałem, Damian też nie szaleje. Co dziwne. Wypił trochę, wiec spodziewałem się że będzie z nimi grać, a tu… Pomaga mi, mimo iż to on zainicjował tę grę.  Jest godzina 13. A impreza jeszcze ze 3 godziny potrwa… Chyba że Rafał wróci szybciej. Wtedy zbiorą się szybciej niż tu weszli. Ale póki go nie ma… Może by tak na nich nawrzeszczeć? Zaraz, a co to jest? Wódka?! No niech to! Kto to tu przyniósł? Podnoszę to na wysokość ust i powąchałem, jednak akurat wtedy Damian przechodził i niechcąco popchnął butelkę, która wylądowała w moich ustach. Odruchowo wypiłem cały łyk, gdy tylko poczułem ten napój w ustach. Po chwili rzuciłem się na butelkę z napojem, by zabić ten posmak. Nienawidzę tego! Oho! Już zaczyna szumieć lekko w głowie. Nie wiedziałem dlaczego, ale to było silniejsze od mnie. Złapałem za kieliszek, i nalałem sobie, jednym ruchem opróżniłem zawartość. Hmm… Jeszcze raz, i jeszcze. Oooo! Jak przyjemnie szuuumi. Zaraz ktoś mnie woła… butelka… rozbieranie… fajnie! Już do was idę chłopcy i dziewczęta, tylko zróbcie mi miejsce! Zaraz…

- Ja to miałem powiedzieć, a nie myśleć! – ojej, teraz na odwrót – Hahahaha, na odwrót!

- Bartek, nie pleć głupot, tylko siadaj! Gramy w butelkę, najpierw rozbieraną, a potem, ci co będą w samej bieliźnie, muszę się całować, po 3 pocałunkach, z tą samą osobą idą do łóżka, stoi?

- Sasssne, to jest, jasne! Gramy! Damian! Siadaj! Naprzeciwko mnie! Albo obok! Nie ważne, usiądź obok mnie!

- Okeeeeej, ale bez żadnych numerów! – odpowiada Damian

- Oj! Siadaj nie gadaj! Kto ma butelkę? – zapytał Michał

- Ja sieś ją miaem! Miałem ją! Eliza! Dzie ja ją mam?! – wykrzyczałem, a może tylko powiedziałem, nie wiem! Ale ja ją gdzieś miałem!

- Tutaj, masz – podała mi butelkę, mało mnie nie zabiła! Poturlała ją w moją stronę z zawrotną prędkością! Co ja jej zrobiłem?! – czy to na pewno dobry pomysł?

- Jasne! – zaśmiała się… Agata? Nieee, to nie ona, to ta! Magda! Nie, tutaj nie ma Magdy…  - Ewelina jestem – zaśmiała się

- Ty czytasz w myślach!? Wow! Nieźle! – to było dobre, nie wiedziałem że tak można

- Ona nie czyta  w myślach, tylko gadałeś na głos downie – ojej, ostre słowa! Kto to powiedział?! Nie ważne…

- Gramy!

Butelkę położyłem na środek, pomiędzy nami, i zakręciłem, wypadło na… Martę? Nie! To nie Marta… kto to?! Aaaa, Kaśka! Zdjęła bluzę, i zakręciła, wypadło na Damiana. On też zdjął bluzę. Fajną ma koszulkę wiecie? Nie wiecie! Ja wiem! Taka czarna, z takim zielonym… Nie…. To żółty… Niagara? Nie…. Nirwana!

- WoW! Ty też lubisz Nirwanę?! – krzyknęła ta od myśli… Ewelina! – ja też ich uwielbiam! Ciekawe kiedy będzie ich koncert?!

- Zaraz po występie Magika! – rzucił… Michał? Chyba tak. I wszyscy się zaczęli śmiać. Ja też. Nie wiem kto to ten Magik, ale jak oni to i ja!

Teraz zakręcił Damian. Tak swoją drogą to się fajnie kręci, wiecie? Tak w kółko! Ojej, wskazuje na mnie? Co? Ja też mam coś zdjąć? Hmm.. bluzę! A co mi tam! Teraz co? Ja kręcę? To ja w drugą stronę! Ha! Jestem zły! Nie wiem na kogo wypadło. Patrzę się na koszulkę Damiana. Ta morda z jego koszulki się na mnie patrzy… Te „x” zamiast oczu. I pokazuje mi język! Ona się ze mnie jawnie śmieje! Ja jej dam! Oooo! Damian ją zdejmuje. Dlaczego? Aaaa, na niego wypadło. Dobrze jej taaaaa! Ale on ma boskie ciało… ładnie umięśniony jest wiecie? Nie wiecie? Trudno! Ja wiem!  WoW. A jak ładnie opalony. Trochę jak czekolada. Może to jest czekolada?  Gdyby nie ci ludzie to bym spróbował… Ale oni się na mnie patrzą. Długo tak? Długo się patrzę na Damiana? Spojrzałem na butelkę. Aaaa, moja kolej. To ściągnąłem pasek od spodni i zakręciłem. Kurde, w głowie mi się kręci od patrzenia na tę butelkę. A gdyby to mnie tak wzięli w obroty? W sensie kręcenia… Może lepiej nie. Rzygałbym tęczą. Po co jadłem te żelkowe miśki. Nie patrzę się tam. Bo jeszcze bez kręcenia miśki ujrzą światło dzienne! Zegar… zegar… gdzieś tu był! O! widzę! Te cyferki tak migają. Która to? Jeden trzy dwukropek trzy sześć. Nie wiem… coś chciałem… nie ważne. Ta butelka znowu na mnie? Ok, ok, skarpeta? Nie… to druga! Nie… ok, koszulkę ściągnę. Kręcimy! I w kółko, i w kółko, i w kółko i znów! Stop! Ja? Ojej… sam siebie? Dziwne, no ale cóż. Teraz skarpeta! Kręcimy! Ok, nie ja. Poczekam… Po kilku padnięciach na mnie, Damiana, Michała i Ewelinę my jesteśmy w samych majkach. Tak majtkach. Tak Maria też. Maria? Nie… Ewelina! Stanik zdjęła. Nie chciała się całować… Jej strata. Kręcimy! Ja… ojej… ja nic nie mam… więc? Kręcimy! I…. Maciek. Maciek ma jeszcze spodnie i koszulkę.

- No nie! A więc Maciek, zdejmuj ciuch i kręć. Następnym razem ci się nie upiecze Bartek!

Jasne… Maciek kręci… Ta zdrajczyni! Agata! Rozbieraj się! Została w samej bieliźnie. Ona powiedziała że stanika nie zdejmie. Więc kręć do pocałunku. Tylko nie Ja! Ja jej nie chcę! Wredna zdzira! Zostawiła mnie w potrzebie! Wypadło naaa… Michała! Buzi buzi! Ok. Michael kręci… Michael? Michał? Jeden pies. Iii Ja! No znowu? Na kogo? Kręć się moja butlo! Damian. Ojej. No cóż. Jak trzeba to trzeba! Cmoknąłem go w policzek. Zero brawury. To dopiero 1! Mimo że tylko w policzek, mi pasowało! Chociaż tyle. Damian kręci. Dobra, mi starczy tej butelki! Nie patrzę się. I tak zaczną się drzeć jak na mnie padnie. Kto mnie tryksa? Michał? Czego on chce? Patrzę na butle. Ojej… Ja go nie chcę! Pocałował mnie w policzek. I niech spada! Kręcę i… Kaśka. Ok, mi starczy. Patrzę się jak Eliza sprząta. Czemu ona nie gra? Nie wiem. Ktoś mnie wooołaaaa! Kręcę? Kogo pocałuję? Wszyscy już „goli”! Kręcimy! Ewelina. Myślicielka. W policzek! Ona kręci… mój Damian! Mój? Mój! Mój i już! W policzek. Ma szczęście. Bartek wykręcił naaa… Maćka. No nie! Tak blisko mnie! Maciek kręci na mnie. A ja na Damiana! Hurra. Teraz już delikatnie cmoknąłem go w usta. Zarumieniłem się. Damian zakręcił i wykręcił niezły numer Ewelinie. Ona wykręciła czwarty raz na Kaśkę. Chociaż chyba nie będą zawiedzione. Siedziały obok siebie. Widziałem nawet jak Ewelina trzymała Kaśkę w pasie. Raz nawet chciała dobrać jej się do stanika. Więc nie będzie źle. Wyszły ze śmiechem z pokoju, zabrały swoje ciuchy i pobiegły na piętro. Do siebie. Ok. spoko. Więc jeszcze raz Damian. Wypadło na Michała. Ok, nie ważne co on robi. Kręci Maciek. Czyli oni się pocałowali. Trzeci raz chyba. Teraz ja kręcę… Damian. Pocałowałem go w usta, ale tym razem już bardziej zaborczo. Nasze języki spotkały się na chwilę i wtedy się przestraszyłem. Odsunąłem się od niego, a on szybko zakręcił butelką.  Pocałowałem się jeszcze 3 razy, a Damian 2. I wtedy mało nie zemdlałem. Ze szczęścia i strachu jednocześnie. Po pocałunku (trzecim już zresztą) z tą zdradziecką Agatą. Wypadło na Damiana. Damian, jak łatwo się domyśleć wylosował mnie. Ja chciałem pomóc wstać Górskiemu, gdy nagle do pokoju wszedł niczego nieświadomy Rafał. Gdy zobaczył nas wszystkich prawie nagich (w tym przestraszoną Agatę która nie miała stanika. Wybiegła z tego pokoju nawet nie zebrawszy swoich ubrań) zaczęła się awantura. Wszyscy jak na komendę zebrali się do siebie. No tak! A my zostaliśmy sami w paszczy lwa. Rafał jednak nic nie powiedział. Przeszedł przez pokój, wszedł do łazienki i się tam zamknął.

- Macie 15 minut żeby ogarnąć ten bajzel. Nic mnie to kurwa nie obchodzi jak, ale ma być tu czysto! – teraz właśnie wybuchł. Jednak nie trwało to zbyt długo. Damian zerwał się z miejsca i zaczął sprzątać.

- Czemu ty się go tak boisz? – zapytałem

- Bo Rafał prawie nigdy nie przeklina. Skoro teraz to robi, to znaczy że możemy nie dożyć jutra!

- Aha…

- A wy ledwo się dowiedzieliście że nie ma koncertu i urządzacie grupową orgię?! – wykrzyczał Rafał z łazienki

- co? Jak to nie ma koncertu!? – zapytałem zawiedziony

- Nawet nie wiedzieliście?! Odwołali wam koncert! Przełożono go na listopad! Bo wokalista się rozchorował. – odpowiedział – nie słyszę żebyście sprzątali!

- Już się biorę za robotę szefie! – wykrzyczałem

Po wyznaczonych nam piętnastu minutach, pokój znowu był czysty. Wszystkie butelki zostały zutylizowane (czyt. Wyrzucone przez okno – dop. redakcji), a śmieci wystawione przed drzwi. Nie mogliśmy tam wsadzić butelek! Bo butelki się stawia oddzielnie! A jak by zabrzęczało to by sprawdzili co to! A jakby się dowiedzieli co to, to byśmy mieli przeeee….kichane!

- No! Jakoś to wygląda… A teraz, powie mi ktoś, co to była za grupowa orgia!?

- Nie grupowa orgia, tylko butelka! - powiedziałem

- A kto wpadł na ten genialny pomysł? – zapytał podejrzliwie, patrząc na Damiana – i dlaczego ty piłeś?! – spojrzał na mnie

- Ja wpadłem na ten pomysł – przyznał się Damian

- Na to żeby on się upił?! – krzyknął Rafał

- Nie! Na butelkę – odpowiedziałem szybko – napiłem się… przez przypadek

- Jak to przez przypadek? – widać było że jest zdziwiony i zbity z tropu

- Oj, nie ważne!

Machnął na nas ręką i wyszedł z pokoju. A ja nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Wstydziłem się. Nagle to co powiedział Damian totalnie mnie zdziwiło! Zszokowało! Ale i uszczęśliwiło.

- Szkoda że Rafał nam przerwał. Mogło być tak miło. – mruknął niby do Siebie, ale wiedziałem że mówi to do mnie. Patrzył się na mnie, oczekując odpowiedzi.

- No. Trochę szkoda…

- Chciałbyś to może dokończyć? – zapytał i podszedł do mnie – bo wiesz… Ja chciałbym tego. Bardzo! – nachylił się nade mną i szepnął mi do ucha – bo mi się podobasz. A nawet bardziej… - powiedział i pocałował mnie w usta. Nie był to jakiś głęboki pocałunek. Był delikatny i krótki jak muśnięcie skrzydła motyla. Jednak znaczył dla mnie więcej, niż te wszystkie pocałunki „z butelki”.

Po chwili wszedł do pokoju Rafał, a my odskoczyliśmy od siebie. Spojrzał na nas zdziwiony, lecz po chwili rzucił

- A wy jeszcze tu?! Idźcie wymienić te bilety bo przepadną!

Taaak…. Tak właśnie minął mi kolejny dzień. Wzięliśmy bilety i poszliśmy je wymienić. Po drodze nie wymieniliśmy nawet jednego słowa. To znaczy, Damian gadał cały czas, tylko ja nie odpowiadałem. Jedynie mruczałem coś niewyraźnie. Muszę to wszystko przemyśleć. Jak to się nam dalej ułoży… Jak to wszystko będzie wyglądało… Wszystko przede mną. A może nawet przed NAMI?

…………………………………………………………………………………………

Taaak, wiem że mnie kochacie!

Nieee! Nie będzie tak jak prosisz DuSiek… Ale wykorzystam ten pomysł… trochę inaczej ;D

Przepraszam Sarin że nie ma jeszcze shota. Ale nie mam bladego pojęcia jak go zrobić. One Piece to czarna magia dla mnie… a Sasu x Naru to duże wyzwanie, jeśli się obejrzało tylko 13 odcinków i czytało wyłącznie blogi (11)… No! Ale postaram się! Powziąłem się tego zadania i mu sprostam!

Akemi… Ja cię Gomenasaiam i te sprawy… Ale nie ogarniam na razie… najlepsze jest to że nie mam na razie notki na zapas… jest źle… Ale będzie dobrze!

Obiecuję ;D