Rozdział IX

 Hmm... nie jestem zadowolony... Powoli zbliżam się ku końcowi... a nie chcę tego kończyć... Kolejna notka gotowa... Ale wszystko można zmienić... Każdą propozycją (nawet niemoralną xD)
 co do opowiadania proszę zamieścić w zakładce propozycje, a postaram się to zrobić!

Pomysł na nowe opo kiełkuję i na shot także ;D

Tak! To dzisiaj! Dzień mojego życia! Dzień spełnienia marzeń! Dzień w którym… Co to ma znaczyć do cholery!? – tak dzień przywitał nie kto inny, niż Bartek Zawilski, mieszkaniec pokoju 37, w bursie nr 2.

- Waaaah! Co się stało się? – zaspany Rafał przetarł swoje zmęczone jeszcze oczy, lecz gdy zauważył co wyrwało go ze snu, o mało się nie schował pod kołdrę. – Damian do cholery jasnej! Co ty sobie myślisz?! Ubieraj się, ale już! – wykrzyczał na jednym wdechu spod kołdry i upewniwszy się, że ten łajdak zwany potocznie Damianem, spełnił jego prośbę, wystawił swoją łepetynę spod fałd pościeli. – Jak dziecko, normalnie jak dziecko! Słyszysz ty mnie tam?! Streszczaj się! Jak wstałeś wcześniej trzeba to było jakoś spożytkować normalnie a nie! Ja cię któregoś dnia zabiję! Zobaczysz! – wykrzyczał w stronę Bogu ducha winnych drzwi. – Jak Boga kocham, ubiję! Zabiję jak psa, uduszę! – mruczał pod nosem Rafał, i złorzeczył nic nieświadomemu Damianowi.

No tak! Byłbym zapomniał, wy przecież nie wiecie co się właściwie stało! Otóż, Damian myśląc (tak jemu też się to zdarza!), że jeśli zacznie swoje rytuały o 3.40 nad ranem, to nikogo nie obudzi. Jego teoria spisywała się bezbłędnie, do czasu, gdy musiał odstawiać rytualne tańce. No tak, dalej nic nie rozumiecie, a więc wytłumaczę to jaśniej. Z tego co powinniście wiedzieć wcześniej, Damian z rana musi trochę poćwiczyć, tak? Ok, to jest jasne, dalej. On jest niecierpliwy, więc chciał zaklepać sobie miejsce w łazience, więc to kolejny powód, dla wczesnej godziny. Ok, ale dlaczego tak wcześnie pewnie zapytacie? A więc tak, dzisiaj jest koncert, nie? Trybicie? Ok, więc dalej, Trzeba się wypachnić, wymyć, wysterylizować... Eee, no to raczej nie… ale wiecie o co chodzi. No, więc to zajmie też jakąś godzinę… no co? On też może chce się pomoczyć w wodzie! Więc powinno starczyć wstać o 8! Toż to sobota! Ale nie! To by było zbyt proste! Damian sobie wydumał, że jak tylko skończy, przed koncertem zabierze Bartka na spacer, żeby pogadać! Więc i on musi się wyszykować! Genialne nieprawdaż?! Ale, dlaczego tylko Bartek? Otóż Damian, ze swojego poufnego źródła wie, ze Rafał idzie na randkę z Anką. A Gdzie? Do parku oczywiście! O której? O godzinie 9.30 są umówieni pod szkołą. Więc wszystko jasne? Ok, więc wracamy to teraźniejszości!

- Która to w ogóle godzina? No nie! 6.20! Damian! Toć ja cię zabiję! Ja jestem umówiony! A ty mnie budzisz o tej barbarzyńskiej porze! I to w sobotę! Ja cię zamorduję!

- A z kim to jesteś umówiony? – Bartek nie wiedział nic o planach, ani Damiana, ani Rafała, więc oczywistym jest, że zaciekawiła go ta wiadomość. On nie chciałby się spotykać z takim sztywniakiem. Zaraz… on nigdy nie chciał się spotykać z chłopakami! Przecież… to dziwne, nie? Tak chłopak z chłopakiem… To.. To... Nie! To wcale nie znaczy że jest nietolerancyjny! Wręcz przeciwnie! On nie ma nic przeciwko! Miłość może zaatakować z każdej strony, nieprawdaż? Ale sam nigdy nie myślał o płci tej samej. Chociaż... Zauważył, że on lubi spędzać czas z chłopakami. Ale nie tylko jako z kumplami, wyjść na miasto albo coś. Na przykład Damian. Na tym basenie… Sam siebie zaskoczył, ale podobało mu się jego ciało. Albo na przykład teraz, kiedy to Damian odstawiał te swoje tańce godowe… Muzyki niestety nie słyszał, bo Damian słuchał ich na swoim MP3, obudził ich dopiero odgłos uderzenia czymś o szafę. Tym czymś był Damian jak łatwo się domyśleć. Ale wracając do rzeczy.

- Z… kimś… – Rafał spalił buraka i znowu zanurkował pod kołdrę – nie twoja sprawa! – wykrzyczał spod kołdry, aby po chwili wyjść spod niej i obrażonym tonem krzyczeć na Damiana – wyłaź no! Wolniej się nie da? Co ty tam tak robisz?! Jak już nas obudziłeś daj i nam skorzystać z łazienki!

- Spokojnie, coś ty taki nerwowy? Cholerykiem jesteś? Dobra, nie odpowiadaj!

Gdy tylko Rafał zniknął w łazience, Bartek nie mógł powstrzymać uśmiechu, gdy zobaczył że Damiana zbliża się w jego stronę, z tym swoim cwanym uśmieszkiem.

- Ty o tym wiedziałeś, nie? – zagadnął Damiana

- Możee… A co? – odpowiedział z tym swoim tajemniczym uśmiechem i rzucił się na łózko obok Bartka. – Można?

- I tak już tu leżysz, więc? – prychnął pod nosem – No, ale mniejsza, więc oni pewnie idą do parku, nie? – Teraz to Bartek się uśmiechnął, już wiedział co szykował Damian

- Możliwe… - Damian domyślił się że Bartek go rozgryzł – a skąd wiesz?

- Może stąd że wysłałeś mi sms o godzinie 20, kiedy zniknąłeś, domyślam się że ktoś ci powiedział o ich spotkaniu, a ty nie możesz przepuścić okazji żeby och pośledzić, mam rację?

- Jakiś ty domyślny! – zaśmiał się pod nosem Damian i poczochrał Bartka po włosach. Niby tylko taki braterski gest, ale po prostu nie mógł się powstrzymać żeby och dotknąć, żeby nie pobawić się nimi choć przez chwilę!

- A koncert? Co z koncertem?!

 - Spokojnie, oni spotykają się wpół do 10, a my koncert mamy na 17, zdążymy, nie bój się!

- A wiesz jak dojść na ten stadion?

- Yyy… no… Znajdzie się! – Powiedział i znowu pokazał ten swój firmowy, rozbrajający uśmiech.

- Tak myślałem, na szczęście ja wiem jak tam trafić!

- Wiedziałem że ty się tym zajmiesz – puścił mu oczko, i znowu nie mógł powstrzymać ręki lecącej w stronę jego aksamitnych włosów. – Dobra mistrzu, wstajemy, trzeba się ogarnąć! Rafał! Długo ci tam zejdzie?

- Nawet mnie nie denerwuj! – usłyszał w odpowiedzi głos zza drzwi

- Aha, no to chwilę poczekamy – parsknął śmiechem Damian i znowu położył się na łóżku Bartka – całkiem tu u Ciebie wygodnie – rzucił jakby od niechcenia, i po chwili parsknął śmiechem.

- Nie przywiązuj się – Bartek też parsknął śmiechem, i zrzucił Damiana z łóżka – wracaj do siebie!

- Ale czemuuu? – przeciągnął ostatnie litery w przeraźliwy jęk – mi tu wygodnie!

- Bo masz swoje łózko, to po pierwsze, po drugie sam wstałeś o tej porze i pobudziłeś nas wszystkich – spojrzał się na Damiana rozbawionym wzrokiem, a ten się zawstydził. Czyżby aż tak się poniżył w ich oczach? – a po trzecie, mimo że się obudziłeś tak wcześnie, ćwiczyłeś, a nie skorzystałeś nawet z prysznica! Więc spadaj!

- Ojej, a myślałem że to Rafał jest upierdliwy! – mruknął pod nosem Górski wlokąc się w stronę łazienki – wyłaź stamtąd! Ile to można?! A na mnie żeś gadał!

- Chwila! – zza drzwi do łazienki odezwał się głos Rafała. Ale tym razem był jakiś… radośniejszy? Ta randka chyba mu się przyda. Po chwili wyszedł z łazienki, ubrany, uczesany, wyperfumowany… - wchodź!

- Rafał, coś ty się tak wyperfumował? Z kim ty jesteś tak umówiony? I czemu u licha wyperfumowałeś się już o 7?!

- Bo nastąpiła mała zmiana planów, zaraz mam się spotkać z Anką pod szkooooo… no nie! A miałem nikomu nie mówić, mam nadzieję że nie powiesz… mu? Proszę! – zapytał Bartka z prawdziwym przerażeniem na twarzy, wskazując głową na drzwi, zza których Damian wydawał z siebie odgłosy, które w jego mniemaniu miały być śpiewem. W sumie nie było aż tak tragicznie, no ale, dzisiaj Bartek będzie miał okazję posłuchać prawdziwego majstersztyku, w wykonaniu jego idoli! Ale to dopiero o 17, a na razie…

- Spoko, ode mnie niczego się nie dowie! – Przyrzekł Bartek – przecież on i tak o tym już wie! – dodał w myślach – lecz tego jeszcze nie wiesz…

Po jakichś 5 minutach Damian wyszedł, z łazienki w samym ręczniku przewiązanym w pasie, z tym swoim uśmieszkiem a w ręku trzymał telefon… Tak, dobrze myślicie  - telefon Rafała.

- Zostawiłeś go w łazience, i ktoś dzwonił, jakieś „słoneczko” ale nie odbierałem. Łap! – rzucił mu jego telefon, a Rafał szybko go złapał i schował do kieszeni – a ty się gdzieś wybierasz? O tej porze?

- Tak! Wy też idziecie na randkę, a ja nie mogę? – odparł zjadliwie Rafał. – czemu wszyscy interesują się moim życiem prywatnym? Nie macie własnego?!

- Spokojnie, tylko się pytam, ojej! – odparł Damian unosząc ręce w obronnym geście, przez co jego ręcznik zaczął się niebezpiecznie rozwierać – ok, ja lecę się myć, powodzenia Rafi!

- Tak, tak – odparł nieco speszony, może niepotrzebnie tak reagował… Ale on przecież nikogo nie wypytuje o ich życie prywatne tak? Więc po jaką cholerę oni się wtrącają w jego?! – wychodzę!

- Cooo?! Już?! Ej, ale… - zaczął Damian, a po chwili dał sobie mentalnego liścia! O mało się nie wydał że wiedział o jego planach, musi coś wymyśleć bo inaczej kłótnia gwarantowana!

- Ale? – Rafał był zdumiony zachowaniem przyjaciela

- Ale… Jest dopiero 7!

- No właśnie, dzięki za pobudkę, jednak się przydała!

- Tak, tak, nie ma za co, leć!

Gdy Rafał wyszedł, a Bartek upewnił się że nie podsłuchuje ich jednak pod drzwiami, podszedł do wejścia do łazienki, i zapukał.

- Można? – zapytał niepewnie

- A co? Chcesz się ze mną wykąpać? – rzucił niby żartem Damian, ale on już wiedział co czuje do Bartka. Nie ma zamiaru naciskać, ponieważ wie że stąpa po cienkim lodzie. Ale nic nie stoi na przeszkodzie żeby pożartować, prawda?

- Nie, chcę pogadać! – odparł szybko przestraszony Bartek, i na jego twarzy pojawił się rumieniec. Czemu on tak reaguje na tego typu żarty ze strony Damiana? Czyżby… Nie… To nie możliwe… Prawda?

- Wchodź, zasłony mam zaciągnięte – rzucił Damian nie przerywając swej kąpieli. Gdy Bartek wszedł do łazienki nieco się zdziwił, wątpił w to że on naprawdę tu wejdzie, ale skoro jest, to niech pogadają, nic nie szkodzi na przeszkodzie. – Więc? O czym chciałeś pogadać?

- Chyba nici z naszych planów – rzucił Bartek

- Jak to?! Chyba sobie żartujesz! To co z tym biletem zrobisz?!

- Nie chodzi mi o koncert! O park!

- Aaaa, o to ci chodzi! No chyba tak.

- Więc? Jaki masz plan B na dzisiejszy dzień?

- A dlaczego mnie o to pytasz? – zapytał zdziwiony Damian

- Nooo… nie wiem, tak jakoś – odparł zbity z tropu Bartek, nie wiedział czemu, ale nie chciał żeby Damian spędzał czas z nikim innym niż on! Przywiązał się do niego! Był dla niego niczym bratnia dusza! Od czasu poznania się w bursie, praktycznie każdy dzień spędzali razem…

- A może masz jakieś propozycje? Hmm? – zapytał Damian – podaj mi ręcznik co?

- Co? Ty chcesz wychodzić? To! To ja wyjdę!

- Oj, nie gorączkuj się, tylko podaj mi ręcznik!

- Ale… ehh, ok już! Masz – chwycił za ręcznik i szybko odwrócił głowę, wyciągnął tylko rękę z ręcznikiem w stronę Damiana

- Ojej, jaki wstydliwy – zaśmiał się Damian – pomyślałby kto, przecież widziałem cię praktycznie nagiego na basenie! Nie wstydź się tak!

- Ale… na basenie to co innego!

- Ok, mniejsza. Więc, co dzisiaj będziemy robić? Hmm… mam pomysł!

- No nie… oby to się tylko dobrze skończyło!

- Oj, nie bój się! To świetny plan!

- Nie wątpię – mruknął bez przekonania Bartek i ruszył za Damianem! Ej! Może byś się ubrał chociaż? I dał mi się wyszykować do wyjścia co!?

- Hmm? Aaa! Faktycznie! – zaśmiał się Damian i poszedł się przebrać – za pół godziny masz być gotowy! Czekam na śniadaniu!

- Kolejny dzień z głowy. Po co ja się go pytałem?!