Rozdział VIII

Ok, ja myślę że na wykonanie wyroku za znęcanie się psychiczne może się odbyć w środę, akurat mam 2 polaki, to będzie prezent dla pani Elżbiety za polonistyczne wychowanie mnie do pisania ;D

Notka jest dedykowana dla Teki Datenshi!
Za motywację i pilnowanie mnie żebym pisał!
Jest to także notka dla niej, żeby spełniła moją prośbę, jako motywator dla niej!
Nie zawiedź mnie!

Poszukuję Akemi, właścicielki bloga yaoi

Kontakt proszę zgłaszać pod nr gg:12458973

Wszelkie wiadomości na temat jej pobytu proszę o przesłanie

Zatroskany Kinmakur czeka na jej powrót

…………………………………………………………………………………………..............................

- Ty chyba sobie ze mnie żartujesz?! Ty chyba nie myślisz poważnie?! Damian! Damian, do cholery jasnej mówię do Ciebie! I z czego ty się tak cieszysz? Ty… ty… - Bartek nawet nie próbował ukrywać swojego zdenerwowania, bo kto by był spokojny, kiedy po ledwo 10minutach posiadania „umiejętności pływania”, jakiś nadpobudliwy osobnik, który ma więcej energii niż sześciolatek po obaleniu zgrzewki oranżady, wsunięciu 2 kilo cukierków i zagryzaniem tego wszystkiego batonami proteicznymi (z tego co wiem to te od energii ;p) zaczął ciągnąć go w stronę podestu (?) do skoków. Zawilski ledwo umie pływać, a ten chce go od razu wyciągnąć, dosłownie i w przenośni, na głęboką wodę?! Oooo nie! Nie zgodzę się! Nie dam się na to na mówić! To nie… kogo ja chce oszukać? I tak nie mam wyboru… On się tak uśmiecha. Nie! Nie słodko! Wybijcie to sobie z głów! On się podstępnie uśmiecha! Wrednie, cynicznie, przebiegle, ale na pewno nie słodko! Chociaż… to nawet jest na swój sposób słodkie... Nie! Nie jest! Przestań o tym w ten sposób myśleć!

- Ale o co ci chodzi? No chodź! Będzie fajnie! – On się nigdy nie nauczy… Czy ten chłopak zna pojęcie słowa strach? Nie… inaczej, on też się boi, ale on nie widzi różnicy między odwagą a głupotą. – JA umiem pływać, więc nie mamy się czego bać, więc…

- No właśnie! TY umiesz pływać, a JA nie! Więc ja tam nie idę! – Głos Bartka był pewny i zdecydowany… Gdyby on tylko wiedział co się roi w tej ciemnej łepetynie…

- Boisz się? – Damian spojrzał na niego wyzywająco z tym swoim przebiegłym uśmieszkiem. – Wielki Bartek Zawilski się boi?

- Słuchaj, nie próbuj ty mi nawet wjeżdżać na ambicje, co? To na mnie nie zadziała ty.. ty… - gdy znowu spojrzał w te niebieskie oczy które jawnie się z niego śmiały, nie wytrzymał. Po prostu nie wytrzymał! – Ja ci zaraz pokaże!

- I o to chodzi! – Damian odwrócił się, a na jego twarzy znowu tego dnia pojawił się ten jego uśmiech zwycięstwa. Praktycznie w podskokach pokonał dzielącą ich odległość od podestu, wszedł na niego i wskoczył do wody na tradycyjną, powszechnie znaną i lubianą „bombę”. Rozbryzg wody był na tyle duży, że oberwał Bartek, Rafał (który też się gdzieś tam kręcił), a także znana nam ratowniczka. Spojrzała na Damiana zniesmaczona, wstała i zaczęła się przemieszczać w ich stronę. – No to klops – zaśmiał się Damian, i spojrzał się ratowniczce prosto w oczy z tym bezczelnym uśmiechem – Dzień doberek, jak zdrówko proszę pani? A czemuż to zawdzięczam tę wątpliwą przyjemność powtórnego oglądania pani z bliska?

Twarz ratowniczki przybrała kolor dojrzałego buraka. Nie wiem czy to ze złości, czy zawstydzenia… A może trochę tego i trochę tego? Nie ważne, widać było że szykuje się awantura. Nie pomyliłem się.

- Co ty sobie gówniarzu wyobrażasz?

- Przepraszam bardzo, ale ja mam imię, więc trochę szacunku. Zacznijmy może od początku co? Damian jestem – Gdy spojrzałem się na niego, gdzie na jego twarzy zamiast tego bezczelnego uśmieszku, pojawił się nowy, taki słodki i niewinny, taki zachęcający, a potem na tę kobietę, parsknąłem śmiechem. Na jej twarzy malowało się dogłębne zdziwienie, przerażenie, i rozdrażnienie. Mieszanka iście wybuchowa.

- Czy ty myślisz że ja jestem twoją koleżanką?!

- Nie, ja się nie zadaję z kimś takim jak pani. – Na jego twarzy malowało się prawdziwe rozbawienie, gdy ratowniczka aż sapnęła ze złości – Proszę się nie denerwować, złość piękności szkodzi… jednak widzę że nikt pani wcześniej o tym nie powiedział. – To był cios poniżej pasa, próbowałem mu jakoś mimiką pokazać ze przesadza, że nie powinien tak robić, tak mówić, ale nie mogłem. Dlaczego? Bo zacząłem się aż dusić ze śmiechu!

- Coś ty powiedział?! – Jeśli myślałem że wtedy jej twarz wyglądała komicznie, to teraz wyglądała przerażająco! Jej oczy świeciły chęcią mordu! Jednak Damian widocznie nie zdawał sobie z tego sprawy.

- Ojej, może to nie brzydota a starość, bo nie dość ze paskudna to i głucha! Mam krzyczeć? – podniósł nieco głos – TAK LEPIEJ?! – teraz aż krzyknął, i po chwili zaczął znowu się śmiać, gdy zobaczył pianę w jej ustach. – Coś pani cieknie po brodzie, może śliniaczek?

- Jesteś bezczelnym gnojkiem! Jak cię wychowali rodzice?! Ty gówniarzu! Co ty sobie wyobrażasz?!

- Mam bujną wyobraźnię, ale wątpię by spodobały się pani moje wizje. – Ten jego bezczelny wyzywający uśmiech, nie tylko mi działał na ambicje jak widzę. – Ok, pora się zmywać. Do widzenia pani, życzę miłego dnia! – i wyszedł z basenu, kiwnął na mnie głową, i zaczął się jak gdyby nigdy nic zbierać do domu…. Yyy, to jest bursy.

- Co to było?! – wykrzyknęliśmy z Rafałem prawie jednocześnie gdy tylko weszliśmy do szatni. – Ty naprawdę jesteś bezczelny! Twoje chamstwo aż powala na kolana! Chociaż… Było całkiem śmiesznie…

- Co?! Ty go chwalisz?! Ty go tylko zachęcasz do kolejnych takich akcji! Ja nie chcę żeby później nas wyrzucali z miejsc publicznych, tylko dlatego, że on chciał się zabawić! – Rafał był naprawdę zdenerwowany. – Ja… Mi aż szczęka opadła! Co ci do tego pustego łba strzeliło?!

- Oj Rafi, nie denerwuj się, było zabawnie, zabawiliśmy się, teraz nie będzie na to czasu, trzeba korzystać z tego co dają! – Damian dalej był pewny swego, jego pewność siebie nie znała granic. – Ok, ja idę się przebrać. – Gdy zniknął w szatni Rafał rzucił w stronę Bartka zirytowane spojrzenie.

- No co?

- Nico, się głupio pytasz! Ty go tylko zachęcasz do takich akcji, rozumiesz?! - Wykrzyknął Rafał, już nieźle podminowany.

- A co ty się tak przejmujesz? Trzęsiesz się nad nim, jak matka nad pięcioletnim dzieckiem!

- Bo on jest takim przerośniętym dzieckiem! O niego trzeba dbać, jak o niemowlaka, bo inaczej biada nam wszystkim! Ja się o niego martwię, bo czuję się odpowiedzialny za niego!

- Dobra, nie ważne, widzę że kabiny się zwolniły, chodź się przebrać i lecimy!

Po wyjściu z basenu Damian od razu zapytał się kiedy mogą powtórzyć takie coś.

- Ty chyba sobie żartujesz?! Wiesz jak ja się wstydu najadłem! – Rafał najwidoczniej nie ochłonął.

- Oj tam, ja się bawiłem przednie! A ty Bartek? – dwie pary oczu wpatrywały się w niego, jakby chciały go przewiercić na wylot.

- Eee, no tego.. – wzrok na Damiana, Rafała, Damiana, Rafała, Damiana i znowu Rafała – nie było w sumie tak źle… - zaczął niepewnie, ale pewnym siebie głosem skończył. – może za tydzień?

Rafałowi szczęka opadła aż do samej ziemi natomiast Damian…

- Hurra! To postanowione, idziemy tam za tydzień, a tymczasem, ja jestem głodny, chodźcie coś przekąsić